ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ..

(Μάτθ. Θ΄ 27-35)
Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν ἀντιμετώπισε δυσκολίες στὴ ζωή του, ὅσο εὐχάριστη κι ἂν φαινόταν, στὴν ἀρχὴ τουλάχιστον, ἡ πορεία τῆς ζωῆς.

Καὶ ὑπάρχουν, ἀρκετὲς περιπτώσεις, κατὰ τὶς ὁποῖες ὁ σταυρὸς τῆς δοκιμασίας, φαίνεται ἀβάστακτος. Ὅμως, μέσα σ΄ αὐτὸ τὸν πόνο καὶ τὴ συντριβή, κατὰ ἕνα θαυμαστὸ τρόπο, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀρνεῖται ν' ἀνοίξει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του στὴν φοβερὴ ἀπογοήτευση,

αἰσθάνεται στὰ βάθη τῆς ψυχῆς τοῦ ἕνα φῶς καὶ μία δύναμη ποὺ τοῦ δίνει κουράγιο καὶ τὸν κάνει νὰ συνεχίζει νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ Αὐτὸν ποὺ πραγματικὰ μπορεῖ νὰ τὸν σώσει.

Αὐτὸ ἀκριβῶς βλέπουμε καὶ στὴν περίπτωση τῶν δύο τυφλῶν της Εὐαγγελικῆς μας περικοπῆς.

Κανένας δὲν μποροῦσε ἢ καὶ ἴσως νὰ μὴν εἶχε διάθεση νὰ τοὺς βοηθήσει.

Ὅμως, ἂν καὶ βυθισμένοι στὸ σκοτάδι, οἱ δύο αὐτὲς ταλαίπωρες ὑπάρξεις, δὲν τὸ ἔβαλαν κάτω.

Ἀκολουθοῦν τὸν Ἰησοῦ, ποὺ εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, καὶ ἀφοῦ εἶχαν καὶ τὴν ἀπαιτούμενη, βεβαίως, πίστη, τελικῶς λαμβάνουν τὸ ποθούμενο.

“Και ἀνεώχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί”! (Μάτθ. Θ΄30).

Ἀλήθεια, πόσες φορὲς κι ἐμεῖς...